Gili Trawangan, Kuta Lombok

Gili Trawangan was heerlijk. De dagen vlogen voorbij, hoewel we het idee hadden dat we niets deden. Dat niets bestond dan ook alleen uit wat wandelen ( het eiland rond ) snorkelen en wat verplaatsingen op ligbedden, kussens enzo. Oh ja, en wat eten op gezette tijden.

Snorkelen is niets meer dan met een brilletje en luchtpijpje wat in het water hangen en naar beneden kijken. De vissen die we zagen bleven gewoon hun gang gaan, trokken zich weinig van ons aan. Sommigen zouden we kunnen aanraken als we wilden, zo dichtbij waren ze. Eenmaal, onderweg terugzwemmend naar t strand, moest ik even wachten op een 'overstekende' school vissen, geel-zwart gestreept, die onverstoord achter elkaar doorzwommen. Ze hadden gelijk, het is tenslotte hun water :)) .

Na Gili Trawangan met de boot over naar Lombok. We hadden het goed geregeld. Dachten we. Alles nagevraagd, de boot, de auto, het kon niet misgaan. De jongens van het hotel belden de paardenkar om naar de boot te gaan. Tot zover alles ok. We waren - natuurlijk- te vroeg bij de boot. Geen probleem: na tien minuten ( een uur vroeger dan geboekt!) werden we in een boot geholpen. Het leek wel een coupe van de NS: overvol! Ach ja, maken we dat ook eens mee..... We werden midden in de boot geplaatst, ver weg van onze tassen. Het was een ruig zeetje, af en toe bij een flinke golf werd er door een paar mensen voorin gegild. Ik ben niet zo'n held op zee, ik geef t toe, maar ik hield me kranig ;))

Eenmaal aan de Lombokzijde wilde iedereen uiteraard tegelijk uitstappen. Dat uitstappen is ook een verhaal apart.... Je stapt niet op de kade of op een steiger, maar via het water op het strand. Onze koffers werden (ongevraagd) van de boot getild, en voor we het wisten waren we 50.000 roepia's armer. Dat is voor hier een bijzonder hoog bedrag. Toen werd het zoeken naar ons vervoer. Uiteraard werden we ook hiervoor aangesproken door Jan en Alleman. Het blijft uitkijken, door alle ongevraagde hulp die achteraf betaald moet worden werden we wel wat achterdochtig. Het is goed gekomen: er was een auto voor ons geregeld die ons naar ons hotel bracht. Zonder extra kosten. 

We hadden gekozen voor Kuta aan de zuidkust als het volgende dorp. Kuta op Lombok, wel te verstaan. Bali heeft ook een badplaats met dezelfde naam, maar verder is de vergelijking ver te zoeken. Kuta Bali is druk, grote hotels, lange boulevard veel winkels ( echte winkels, niet alleen stalletjes en warungs) en restaurants. Kortom ver in toeristische ontwikkeling.

Kuta Lombok heeft nog veel authentieks. Het is een vissersdorpje aan een soort baai. Kuta Beach is een langgerekte kuststrook verdeeld over allerlei baaien met mooie witte stranden. De vissersbootjes liggen bij het dorp op het strand. Natuurlijk zijn ook hier de bekende stalletjes met kleding, sarongs, etenswaren enz. Op het strand, of de stranden moet ik zeggen, lopen dames met stapels sarongs op hun hoofd. Het is de bedoeling dat deze verkocht worden aan argeloze toeristen. Vriendelijk " nee, sorry" zeggen werkt soms wel, maar vaak blijven ze toch staan en beginnen een praatje. Als ze eenmaal een praatje hebben aangeknoopt is het lastig om niets te kopen.

Er zijn wat hotels, maar de infrastructuur is ver te zoeken. Regelmatige busdienst is hier niet. We dachten een fiets te huren bij het hotel, maar als je hier om een fiets vraat denken ze dat je het hebt over een scooter of motor. Dat werd m niet..... Het verkeer is hier niet te volgen, iedereen doet maar wat. En ach.... We wandelen wat, liggen nu en dan in of bij enig water (zwembad, zee) en voor je t weet is de dag alweer om.

Vandaag zijn we met auto en chauffeur een rondje Lombok wezen rijden. Eerst naar monkey hill, wat niet meer is dan een berg waar veel (grijze) apen wonen met wat ruimte om te parkeren langs de weg. Deze apen zijn gewend dat mensen langs komen met voedsel. Ze zijn dan ook behoorlijk brutaal. Een van de apen jatte een zak pinda's uit de handen van een Duits meisje en ging m op 2 meter afstand op z'n gemak leeg zitten eten. 

We staken Lombok zo'n beetje dwars over en belandden in Tetebatu. Dit dorp ligt aan een van de uitlopers van het Rinjanimassief. We maakten ( met gids, uiteraard) een wandeling door een stukje regenwoud naar de Jeruk Manis waterval, een waterval van bijna 30 meter. Door de aanhoudende droogte was de waterval niet zo spectaculair als in en net na de regentijd, maar het was de wandeling meer dan waard. In dit woud wonen o.a. zwarte apen, een apensoort die alleen op Lombok voorkomt. Deze apen zijn niet getraind om eten van mensen aan te nemen, zij leven gewoon hun eigen leven. (En ja, we hebben er een paar gespot ;p)

Het was een mooie rit. Duidelijk wordt wel dat ook Lombok snakt naar regen en hoewel steed meer wolken verschijnen en we in de verte onweer leken te horen blijft het droog. 

Morgen om 10 uur gaan we naar het vliegveld, een half uurtje rijden van hier, om naar Jakarta te vliegen.